Karanlık giderek büyüyor, parçalanan umutların kırıkları ayaklarımın altında.. Şimdi fırtınadan geriye kalan iliklerimi kemiren kuru soğuk rüzgar. Karanlığın içinde adım atıyor yalnızlık. Sisli ağaç dallarından gelen fısıltılar ağacın çeperinden değil, onların uğultusundan. Koşuyorum, koştukça ayaklarım donuyor, nefesim kesiliyor. Uğultular peşimi bırakmıyor ve giderek artan şiddeti ile hırçın bir giyotin gibi düşlerimi parçalıyor. Ölüm gibi sessizliğe kapılıyorum. Konuşmak yok düşünmek yok. Koşmaktan vazgeçip duruyorum. Buz gibi rüzgarların sarıldığı soğuk zeminin bedenimi bağrına basmasını bekliyorum. Beni içine çeken beton gibi soğuğum şimdi. Öylesine soğuk, öylesine hissiz... Rumeysa-